Еднаш едни налутија една самохрана мајка

Откако пред некоја година сите дознавме за гаслајтингот и стана најпопуларен термин на интернет, не престанав да читам истражувања за тој манипулативен процес и секојпат останувам со ококорени очи до каде може да оди човечката злоба. Сега истражувањата стигнати се до таму да објаснуваат дека не само што гаслајтингот постои во релациите меѓу партнерите или колегите, туку постои и институционален гаслајтинг. Она кога ќе чуете некој да каже дека државата те д*** во здрав мозок, ви текнува? Епа тоа. И тоа е алатка за корупција.

И така си читам јас од линк на линк и одеднаш стигам до еден случај каде морав неколку пати да препрочитувам дали ова добро го разбирам. Се шокнав јас, ќе се шокнете и вие.

Во Лос Анџелес, некаде околу 1928 година си живееле една самохрана мајка Кристин Колинс со нејзиното 9 годишно синче Волтер. Кристин била многу грижлива и посветена и работела како телефонски оператор секој ден. Еден ден додека била на работа исчезнало синчето. Нормално веднаш пријавила во полиција.

Полиција. Ова е период кога ЛА бил во развој па медиумите имале многу големо влијание во секојдневниот живот. Полицијата се борела против криминалот, колку успешно не знаеме, тоа е време кога не се знаело дали се бореле против криминал или против конкуренција, но, битно им било да бидат претставени како херои и преуспешни луѓе. И за тоа им требале медиумите да пишуваат само убави и успешни приказни за нив.

Тргнале они да го бараат Волтер, месец, два, пет и еден ден ѝ викаат на Кристин „ти го најдовме синот, ела да си го земеш“. Иде мајкава по синот пресреќна, го гледа детето – не е син ѝ. И им рекла ова не е моето дете, продолжете ја истрагата. Меѓутоа полицијата веќе имала свикано прес конференција за да се испофали и се нашле во тесно дека ќе испаднат лузери и тука почнува најчудната приказна на светот која е вистинска.

Почнуваат они да ја убедуваат мајката дека тоа е синот ама она е малку збунета и не го препознава дека поминале 5 месеци. Кристин им рекла:

• Детево е со посветла коса од син ми, 10 сантиметри пониско, обрежано и врска нема со син ми. За 5 месеци треба да порасне, не да се смали.

На што полицијата и одговара (баш со овие зборови):

• Па ете го обрежал некој и од стрес се смалил, затоа е понизок.

Ја натерале жената да го земе детето дома и да не тресе зелени дека не е тоа нејзиниот син, бидејќи они знаат дека е, иако никогаш не го виделе. Почнале да ѝ викаат дека е лоша мајка и дека избегнува обврски затоа сега сака да го отфрли, сигурно пет месеци ѝ било топ сама па сега детево не ѝ ни треба и разни други гнасотии. Женава во шок и неверување го земала детето, го однела дома и 3 недели го носела по докторите на Волтер за да го прегледаат и во училиштето да види детево дали ќе препознае некого. Докторите сите до еден рекле не е ова истото дете, ни заби, ни тело ништо, нема врска со Волтер. Во училиште нит некој го препознал нит па тоа некого препознало. Но детето упорно тврди дека се вика Волтер и дека Кристин му е мајка. Кристин почнува да оди секој ден во полиција и да ги моли да продолжат со истрагата, тие ја исфрлуваат ко партал од станица. Нема друг излез жената свикува прес конференција и им вика на медиумите „Луѓе, ова не е моето дете, јас знам кого сум родила“. Почнуваат медиумите да пишуваат за ова, доаѓа полиција ја апси Кристин и ја става во психијатриска болница поточно познатата „психијатриска секција 12“ за непослушни жени. Да, и тоа постоело, ќе ви раскажам некој следен пат за тоа како ги пикале таму. И така Кристин ја оставаат во лудница.

10 дена ја мачат со нивните методи, на студ, без храна, со испитувања кои денес се забранети, со секакви гнасотии, сирота жена, и ја тераат да потпише дека полицијата го нашла нејзиниот вистински син и дека се кае дека зборела дека тоа не е Волтер. Кристин им рекла „нема шанса да ви потпишам, јас сум комплетно нормална, тоа не е син ми и точка“. Надвор почнува да врие, почнува да добива поддршка од локалното население и од свештеникот, во тоа време и тие биле многу влијателни и работава почнала да излага од контрола. За да е бељата поголема, во тоа време се случуваат локални избори и тогашниот градоначалник сака пак да биде избран и ништо од ова не му иде во корист посебно затоа што полицијата е во негова надлежност. После 10 дена доаѓа некој доктор и потпишува дека Кристин може да си оди бидејќи не може да најде никакви ментални пречки кај неа. Кристин излага. И тука решава да тргне по сите еден по еден што ја газат.

Прво бара помош од медиуми и адвокати, многу е сиромашна, не може да си дозволи да плати многу. Доаѓа некој јак адвокат од ЛА и ѝ вика „јас ти верувам, јас ќе те застапувам без пари, ајде да идеме да ги решиме“. Ја тужат полицијата и го добиваат случајот. Судот ѝ доделил обештетување (10.800 долари во тоа време, што денес е еквивалент на над 150.000 долари). Никогаш не и ги исплатиле парите на сиротата жена. До крај оделе за да ја уништат.

Не застанала тука, тргнала по нив, еден по еден да им ги заврши кариерите во служба на народот. Да им се згади денот кога тргнале против неа и не го барале син ѝ.

Главниот човек кој ја злоупотребил Кристин бил капетанот Џеј. Џ. Џоунс, кој ја натерал да го прифати „лажниот Волтер“, ја затворил во психијатрија и ја нарекувал „несоработлива и ментално нестабилна“, после откривањето на вистината, бил суспендиран и формално деградиран. Не е докажано но имало сомнеж дека тој го натерал лажниот Волтер да лаже дека е Волтер.

Неколку други полициски службеници биле дисциплински казнети за непрофесионално водење на истрагата, обид за прикривање грешки, јавна дискредитација на мајка во траума.

Не застанала ни тука.

Скандалот силно го нарушил угледот на ЛАПД. Тоа довело до јавен притисок врз градоначалникот и шефот на полицијата. Дел од градските функционери кои го бранеле однесувањето на полицијата биле отпуштени од работа. Овој случај се користел како аргумент во кампањи за реформи и чистка на корупцијата во ЛА, кои започнале во 1930-тите.

Не застанала ни тука.

Округот буквално изгубил идентитет. Репутацијата станала толку лоша што во 1930 г. градските власти решиле да го сменат името во Мира Лома.

Градоначалникот се повлекол од трката за нов мандат и дал оставка уште пред да му истече тековниот. Тука завршила и неговата политичка кариера.

Волтер никогаш не го нашле, иако постоело сомневање дека е жртва на масовен убиец никогаш немало конкретни докази. Мајка му го барала се до нејзината смрт во 1964 година.

И ова е класичен пример на институционален гаслајтинг, кога државата те убедува дека нешто не е во ред со тебе заради тоа што институциите не си ја вршат работата. Воедно ова е пример дека гаслајтингот е манипулативна техника која на институциите им помага во прикривање корупција. А најголем пример е дека од сите погрешни работи на светот, најпогрешно е да се закачаш со мајка.